گروهي از موجودات زنده متعلق به یک گونه که در يک مکان خاص زندگي مي کنند، جمعیت گفته می شود. سازندگان اصلي جمعيت موجودات زنده اي هستند که به طور بالقوه با همديگر آميزش می کنند. اين جمعيت ممکن است به جمعيتهاي موضعي تقسيم بندي شود كه هر یک گروهي از موجودات دارای پدیده درون لقاحی را دربرمی گیرد(Krebs, C. J. 1972).

يكي از قوانين اساسي تئوري تكاملي مدرن مي گويد‏، جمعيت واحدي است كه در طبيعت تكامل مي يابد. بنابراين رشته هاي اكولوژي جمعيت و ژنتيك جمعيت اشتراك بالايي دارند. جمعيت داراي ويژگي هاي گروهي است به طوريكه محاسبات آماري نمي تواند براي هر فرد اعمال شود(Krebs, C. J. 1972). یک الگوی کلی برای پراکنش جمعیت در زیستگاه ها وجود دارد شامل: 1- توده ای ( گروهی) 2- یکنواخت 3- تصادفی. بیشتر گونه ها به صورت گروهی زندگی می کنند، مثل توده های گیاهان بیابانی در سر تاسر بهار، درختان چوبی کتان در امتداد رودخانه ها. مکان و اندازه این گروهها با توجه به دسترسی به منابع متغیر است. بعضی از گونه ها، افراد با فاصله های ثابت از یکدیگر توزیع یافته اند مانند بوته های کرئوزوت در بیابان. بعضی از ارگانیسم ها به صورت تصادفی توزیع یافته اند که غالبا نادرند. رایج ترین الگوی پراکنش جمعیت، گروهی می باشد.

غالبا افراد به 4 دليل به صورت گروهي زندگي مي كنند كه عبارتنداز(Miller G 2007 ):

1- زندگي گروهي سبب مي شود جانوران به شکل کارآمدتری در برابر شكارچيان محافظت شوند.

2- بعضي از جانوران تشكيل گروههاي موقتي براي جفت گيري و حمل فرزندان جوان مي دهند.

3- زندگي دسته جمعي براي گونه هاي شكارگر‏، شانس بهتري براي به دست آوردن غذا ايجاد مي كند.     

 4- ذخایر مورد نیاز گونه، قابلیت استفاده از مکانی به مکان دیگر متغیر است.